ยี่เฉิน จู （เทพกัญญา）

“เมื่อก่อนวันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ รถวิ่งช้า ม้าเดินช้า ไปรษณีย์ก็ดำเนินอย่างช้า ๆ หนึ่งชีวิตใช้รักได้เพียงคนเดียว”

เมื่อพูดถึงความรักเมื่อก่อนของจีน อาจจะเอ่ยเว้นความรักระหว่างฉงเหวิน เซิ่นและเจ้าเหอ จางไม่ได้ เพราะความรักของเขาถือว่าเป็นเรื่องโรแมนติกมากในสมัยก่อน

ในสมัย ๑๙๒๐ นวนิยายของฉงเหวิน เซิ่นเริ่มพิมพ์ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารต่าง ๆ เนื่องจากเขากลายเป็นนักเขียนรุ่นใหม่ดีเด่นที่สุด เขาก็เลยไปสอนวิชาการเขียนที่มหาวิทยาลัยของรัฐในเซี่ยงไฮ้ในฐานะที่เป็นแขกของอธิการบดี ในชั้นของเขามีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นสุภาพสตรีที่คนเชื่อว่าสวยสุดในมหาวิทยาลัย ฉงเหวินก็รักเธอตั้งแต่แรกเห็น ความรักที่รุนแรงเร่าร้อนกลายเป็นแรงบันดาลใจของฉงเหวิน เขาก็เขียนจดหมายรักให้แก่เจ้าเหอวันละฉบับ ถึงแม้ว่าเจ้าเหอไม่เคยตอบเลยสักฉบับ เขาก็ไม่ยอมแพ้ ยังพยายามแสดงความในใจให้เจ้าเหอทราบ และถึงแม้ว่าฉงเหวินไม่ได้สอนอยู่ในเซี่ยงไฮ้ตลอดเวลา เคยไปมณฑลอื่น ๆ เพราะมีธุระ มีประชุมบ้าง แต่จดหมายรักส่งถึงเจ้าเหอมิได้ขาด เวลาสี่ปีอาจจะทำให้สิ่งมากมายต่าง ๆ เปลี่ยนแปลงได้ แต่ไม่เคยทำให้ความรักรุนแรงที่ฉงเหวินมีให้แก่เจ้าเหอหายไป แต่ทำให้เขาคิดถึงและรักเธอมากยิ่งขึ้นแทน ในที่สุด เจ้าเหอก็ยอมรับรักที่แข็งแรงอดทนของฉงเหวิน

คุณอาจจะไม่เชื่อก็ได้ว่าคนสมัยก่อนจะใช้เวลานานอย่างนี้และใช้ความอุตสาหะมากอย่างนี้เพื่อรักคนเพียงคนเดียว เหมือนไม่รู้จักท้อแท้ อันที่จริงนี่ผลจากสภาพแวดล้อมของสมัยนั้นอย่างมาก ในสมัยเมื่อก่อน เทคโนโลยียังไม่ได้พัฒนาเจริญรุ่นเรืองอย่างที่เราเห็นในวันนี้ ที่สำคัญที่สุดก็คือเทคโนโลยีที่ช่วยคนติดต่อสื่อสารกัน เนื่องจากในสมัยนั้นโทรศัพท์ยังไม่ได้แพร่หลาย และยังไม่มีอินเตอร์เน็ตเลย คนมีแค่ทางเดียวที่จะช่วยติดต่อกันได้ ก็คือการเขียนจดหมาย จดหมายก็เลยกลายเป็นสะพานที่เชื่อมความคิดถึงระหว่างคนให้ผ่านได้ ก็อย่างที่กลอนกล่าวว่า “ไปรษณีย์ก็ดำเนินอย่างช้า ๆ” ทำให้ความคิดถึงต้องใช้เวลานานก่อนที่จะส่งไปถึงคนได้ ดังนั้นคนจึงรู้จักรอคอยและก็เลยรู้จักถนอมความคิดถึง ความรู้สึกและก็ความรักที่สื่อมาด้วยจดหมาย นอกจากนี้ เทคโนโลยีในสมัยก่อนที่ล้าหลังก็ยังทำให้คนไม่สามารถมีชีวิตยาวเหมือนคนในสมัยนี้ คนจึงรู้จักความจำกัดของชีวิตและก็รู้จักถนอมเวลาอย่างยิ่ง ก็อย่างที่กลอนเขียน “หนึ่งชีวิตใช้รักได้เพียงคนเดียว” ดังนั้นความรักเมื่อก่อนอาจจะยาก แต่ความบริสุทธิ์ของความรักก็ทำให้มันมีสีสันสวยงาม ทำให้เอาชนะอุปสรรคต่าง ๆ มากมายและการเปลี่ยนแปลงของวันเวลาได้

เวลาหมุนเวียนมาถึงวันนี้ เกือบทุกสิ่งทุกอย่างมุ่งหวังความรวดเร็ว ยกเว้นความรักไม่ได้ มีคนจำนวนไม่น้อยกระตือรือร้นอย่างมากในการค้นหาความรักได้เจอแค่ลัดนิ้วมือเดียว มีผู้เป็นพ่อแม่พยายามจัดการนัดบอดถึงวันละหลายคนให้ลูก ดูท่าทางก็เหมือนอยากจะใช้การพูดคุยกันในราว ๆ ๑๐ นาทีมาตัดสินความสุขทั้งชีวิตตลอดไป ก็มีวัยรุ่นที่เพิ่งรู้จักกันไม่เกิน ๑ เดือน รีบไปแต่งงานกันในนามของความรักที่แท้จริงทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้จักนิสัยใจคอเป็นอย่างดีซึ่งกันและกันเลย รีบแต่งงานกันแล้วก็รีบแยกกัน เมื่อแรกเจอปัญหาในการอยู่ด้วยกันก็ไม่อยากหาทางมาซ่อมแซม เหมือนการประหยัดเวลาให้ตนเองพบคนที่ใช่ให้ได้

สังคมปัจจุปันเป็นสังคมที่มีจังหวะเร็วก็จริง ทำให้คนต้องพยายามวิ่งไปสู่ข้างหน้าเพื่อจะไม่ให้ล้าหลังสังคม บางคนอาจรู้สึกว่าการทำมาหากินให้ตัวเองอยู่รอดได้ก็เหนื่อยอยู่แล้ว ไม่อยากเสียเวลาในการค้นหาและรักษาความรักมาก บางคนก็อาจรู้สึกว่าความรักมันง่ายสุด ไม่ต้องเสียเวลามากเกินไปด้วยอุปกรณ์ที่คนในสมัยนี้สร้างสรรค์ออกมา เช่นมือถือและอินเตอร์เน็ตซึ่งทำให้ระยะทางระหว่างคนลดน้อยลง รถยนต์และเครื่องบินซึ่งทำให้คนได้พบเจอกันง่ายกว่า อีกทั้งยังมีเทคโนโลยีเป็นอย่างมากที่จะช่วยคนทำสิ่งเกือบทุกอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น นอกจากนี้ ปัญหาอัตราหย่าสูงในสมัยนี้ก็มีเหตุเนื่องจากการมุ่งหวังความรวดเร็วของคนในปัจจุบันด้วย เมื่อการสมรสเกิดปัญหา คนจำนวนไม่น้อยก็หมดหวังในการแก้ไข รีบตั้งใจหาคนใหม่หรือว่าก็ไปตามกิเลสของตนเฉย ๆ คิดในใจว่าเป็นทางที่ให้ตนเองหาเจอความสุขที่มีประสิทธืภาพมากที่สุด

มีคนในสมัยนี้จำนวนมากบอกว่าเขาอิจฉาความรักระหว่างฉงเหวินกับเจ้าเหอ ไม่ใช่อิจฉาจำนวนจดหมายที่ผู้ชายเขียนให้กับผู้หญิง แต่อิจฉาเขาสองคนรักได้ช้า ๆ รักด้วยหัวใจแท้จริง ชีวิตนั้นอาจจะสั้น คนเราอยู่ตลอดไปไม่ได้ แต่มันไม่ใช่เหตุให้เรามุ่งหวังแต่ประสิทธิภาพและประหยัดเวลา โดยเฉพาะในเรื่องความรัก แม้ว่าชีวิตมันสั้น แต่ก็พอแล้วถ้านำมาใช้รักคนเดียว คนที่ใช่สำหรับทุกคนจะรอคอยอยู่ระหว่างทางชีวิต แต่แค่คนที่รู้จักรอคอยและถนอมรักษาจะได้พบกัน