ซินยวนยางหูเตี๋ยเหม่ง (เปาบุ้นจิ้น)

วันวายดั่งสายน้ำบูรพาทิศไหลเรื่อย

昨日像那东流水
ห่างฉันไกลออกไปไม่มีหยุด

离我远去不可留
วันนี้รบกวนจนจิตใจฉันว้าวุ่น

今日乱我心多烦忧
ชักดาบสะบั้นสายน้ำ น้ำกลับยิ่งไหล

抽刀断水水更流
ยกจอกสุราขึ้นดับทุกข์ยิ่งทุกข์กว่าทุกข์

举杯消愁愁更愁
วันพรุ่งถูกสายลมอ่อนเพพัดกระจัดกระจาย

明朝清风四飘流
มีเพียงเสียงสรวลเสของผู้มาใหม่

由来只有新人笑
ใครเลยได้ยินเสียงร้องไห้ของคนเก่า

有谁听到旧人哭
“ความรัก” คำนี้ช่างยากเย็นเข็ญใจ

爱情两个字好辛苦
ใช่ต้องเฝ้าถามไถ่หาความกระจ่าง

是要问一个明白
หรือแสร้งทำเป็นเลอะเลือนโง่งม

还是要装作糊涂
รู้มากรู้น้อยแต่ยากจะรู้จักพอ

知多知少难知足

ดูไปคล้ายดั่งผีเสื้อคู่รัก

看似个鸳鸯蝴蝶
ทว่าพบกันในยามที่ไม่สมควร

不应该的年代
กระนั้นใครเล่าสามารถสลัดพ้น

可是谁又能摆脱

จากทุกข์โศกบนโลกนี้

人世间的悲哀
ผีเสื้อคู่รักในโลกโลกีย์

花花世界 鸳鸯蝴蝶
เมื่อฟั่นเฟือนอยู่บนโลกใบนี้

在人间已是癫
ไยต้องหวังขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้า

何苦要上青天
มิสู้อยู่หลับใหลอย่างอบอุ่นเคียงกัน

不如温柔同眠