(  โดย น.ส.ซินฮุ่ย แซ่ชิว)

เมื่อวันที่ 16 เดือนตุลาคมเพื่อนคนจีนมาเยี่ยมดิฉันที่ประเทศไทย ดิฉันจึงพาเขาไปเที่ยวที่กรุงเทพ ฯ เกาะเสม็ดและพัทยา ถึงแม้ว่าเราเที่ยวกันเหนื่อยมากแต่ก็มีความสุขยิ่งนัก เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาที่เราสองคนจะจดจำไว้ตลอดไป

ตอนเช้า เรานั่งรถตุ๊กตุ๊กไปร้าน King Power ก่อน คนขับรถขับเร็วมาราวกับลมพัด เพื่อนดิฉันตกใจมาก เขาพูดไม่หยุดว่า “คิม ให้คนขับรถขับช้าๆ ขับเร็วอย่างนี้มันอันตรายมาก” ดิฉันปลอบใจเขาว่า     “ใจเย็นๆ ไม่เป็นอะไรมากก็แค่ขับเร็วนิดเดียว ตุ๊กตุ๊กเมืองไทยก็เป็นอย่างนี้แหละ” เมื่อซื้อของที่ King Power เสร็จเราก็นั่งเรือไปเที่ยวที่หาดทรายแก้ว ในเรือนอกจากมีเราสองคนยังมีผู้ชายคนจีนอีกสามคน เราคุยกันอย่างสนุกสนาน เรือที่เรานั่งเป็นเรือความเร็วสูง มันกระเทือนมากทำให้ก้นกระแทกกับที่นั่งอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ตื่นเต้นมาก เวลาเรือแล่นผ่านท่าเรือของเกาะเสม็ดเราเห็นรูปปั้นของนางผีเสื้อสมุทรซึ่งเป็นตัวละครในวรรณคดีไทยเรื่องพระอภัยมณี เป็นภรรยาคนแรกของพระอภัยมณี นางผีเสื้อมีตัวสีน้ำตาลและมีเขี้ยวยาว ดิฉันเล่าเรื่องเกี่ยวกับนางผีเสื้อให้เพื่อนคนจีนฟังด้วย  เพื่อนไม่ชอบพระอภัยมณีและบอกว่าพระอภัยมณีเป็นคนเจ้าชู้

ไปถึงหาดทรายแก้วเราก็ไปเช็คอินในโรงแรม แล้วเราก็ไปเดินเล่นตามหาดทราย ลมทะเลเย็นสบาย  เสียงคลื่นกระทบหาดทรายช่างไพเราะราวกับ เสียงดนตรีทำให้เรารู้สึกมีชีวิตชีวา        ขณะที่เรากำลังเดินเล่นพอดีได้เห็นการแสดงกระบองไฟ การแสดงกระบองไฟน่าใจหายและน่าสยองมาก ไฟอยู่รอบ ๆ ตัวผู้แสดงและผู้แสดงจับคบไฟมาเต้น ลีลาสุดหวาดเสียวและตื่นเต้นตลอดเวลา แสงจากคบไฟเป็นรูปภาพอันสวยงามและสว่างไสวภายใต้ฟ้ามืด การแสดงสามารถเรียกเสียงปรบมือจากนักท่องเที่ยวได้อย่างล้นหลาม จะมีที่ไหนที่ให้ความสุขเท่าที่เกาะเสม็ดอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงใหลในมนต์เสน่ต์ของเกาะสวรรค์แห่งนี้ด้อย่างไรกัน

ในประมาณ 10 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้นมีเรือมารับเรากลับท่าเรือ หลังจากกลับไปถึงท่าเรือเราก็นั่งรถตู้ไปเมืองพัทยา เช็คอินที่โรงแรมเสร็จแล้วก็ไปเล่นที่หาดจอมเทียน ดิฉันไปเล่นสกูตเตอร์อีกครั้ง ครั้งที่แล้วดิฉันเล่นสกูตเตอร์กับเทียน ครั้งนี้กับเพื่อนร่วมชั้นเรียนมัธยมปลาย ๙ษ.ก็สนุกเหลือเกิน เพื่อนยังไปเล่นร่มชูชีพลอยฟ้าอีกด้วย     ดิฉันไม่ได้เล่นกับเพื่อนเพราะดิฉันรู้สึกว่ามันอันตรายมาก เล่นรถมอเตอร์ไซค์บนทะเลทำให้เราเปียกทั้งตัวเราจึงกลับโรงแรมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เย็นวันนั้นดิฉันต้องรีบกลับธรรมศาสตร์เพราะถ้าไปไม่ทันเวลาก็อาจจะไม่มีรถ   ดิฉันเสียดายมากที่ส่งเพื่อนที่ท่าอากาศยานไม่ได้

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ดิฉันพาเพื่อนที่พูดภาษาไทยไม่ได้ไปเที่ยวและเวลาคุยกับคนไทยก็ไม่มีใครมาช่วย        จริง ๆ แล้วดิฉันเป็นคนที่ไม่กล้าพูดภาษาไทยเพราะว่ากลัวพูดผิดคนอื่นจะฟังไม่เข้าใจ      เวลาพูดก็กระสับกระส่ายมากเลยพูดไม่รู้เรื่อง การไปเที่ยวกับเพื่อนครั้งนี้ดิฉันต้องใช้ภาษาไทยมากแต่บางทีคนไทยฟังไม่เข้าใจ ทำให้ดิฉันรู้สึกผิดหวังและน่าอายด้วย   ดิฉันจึงคิดว่าทีหลังดิฉันต้องพยายามฝึกพูดภาษาไทยให้มาก ๆ  ไม่ต้องกลัวไม่ต้องเกร็ง   ถ้าพูดบ่อย ๆ จะทำให้ภาษาไทยของดิฉันดีขึ้นได้แน่นอน