ประเทศจีน...ฉันรักเธอ

                                                         นางสาว ศุภลักษณ์ กิจศุภไพศาล

เมื่อก่อนภาพประเทศจีนในความคิดของฉันที่เป็นเด็กไทยน้อยๆคนหนึ่ง คิดว่าเป็นเพียงประเทศหนึ่งที่มีแผ่นดินที่กว้างใหญ่ นอกจากนั้นฉันก็ไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับประเทศนี้อีกเลย จนกระทั่งหกปีก่อนเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  นั่นเป็นเหตุการณ์ครั้งแรกที่ทำให้ฉันได้มาเหยียบบนพื้นแผ่นดินจีน เพียงแค่ครั้งแรกที่ฉันได้มาสัมผัสกับประเทศจีน ฉันก็เกิดความประทับใจ และนั่นเป็นบทเริ่มความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับประเทศจีน ฉันรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักประเทศนี้เข้าไปแล้ว เพราะประเทศจีนให้ความรู้สึกฉันเหมือนกับบ้านหลังหนึ่ง ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ผู้คนในบ้านต่างมีแต่รอยยิ้ม และความสุขที่ส่งให้กัน. ยิ่งไปกว่านั้น บ้านหลังนี้ ยังเป็นบ้านยุคใหม่ ที่เต็มไปด้วยผู้คนจากหลากหลายประเทศ หลากหลายภาษา ประหนึ่งเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน ที่ตกแต่งได้อย่างสวยงามและลงตัว .ในขณะเดียวกัน บ้านหลังนี้ยังแอบแฝงด้วยอารยธรรมเก่าแก่มากมาย ที่ดึงดูดผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาให้เข้ามาเรียนรู้และสัมผัสกับบ้านหลังนี้

ประเทศจีนคือบ้านแห่งความรัก ความอบอุ่น. หกปีก่อนครั้งแรกที่ฉันมาประเทศจีน ตอนนั้นฉันพูดได้เพียงประโยคเดียวคือ หนีห่าว ที่แปลว่า สวัสดี  ดังนั้นความรู้สึกตอนนั้นที่มายันประเทศที่แปลกหน้าถือว่าเต็มไปด้วยความกลัวและกังวลอย่างมาก แต่เมื่อฉันนั่งรถจากมาเก๊ามาเมืองจูไห่ เหตุการณ์แรกที่ทำให้ฉันประทับใจคือ ในระหว่างที่เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองกำลังตรวจหนังสือเดินทางของฉัน พอรู้ว่าฉันเป็นคนไทย ถึงกับยิ้มให้ฉันแล้วพูดเบาๆกับฉันว่า สวัสดีค่ะ แม้ว่าเขาจะพูดไม่ชัด แต่นั่นก็ทำให้ฉันประทับใจและอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก ความกลัวและกังวลต่างๆถูกลบหายไปเพียงชั่วพริบตา ตลอดสามวันที่อยู่จูไห่ ฉันได้ไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังหลายที่  ได้สัมผัสถึงชีวิตผู้คนที่อยู่ที่นั่น และนี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันตกหลุมรักคนจีน ในวันนั้นฉันเข้าไปร้านค้าแห่งหนึ่ง เพื่อจะซื้อของกลับไปที่พัก ตอนนั้นฉันพูดภาษาจีนไม่ได้ เลยต้องใช้ภาษามือในการสื่อสาร แม้ว่าตอนนั้นเจ้าของร้านจะดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจฉันนัก แต่ฉันก็เห็นถึงความพยายามของเขาที่จะสื่อสารกับฉัน และในที่สุดฉันก็ได้ของตามที่ต้องการ สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็คือ เจ้าของร้าน ขอฉันถ่ายรูป และให้ตุ๊กตากับฉัน มิตรภาพที่คนจีนให้กับฉันในครั้งนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันเริ่มที่จะรักบ้านหลังนี้เข้าซะแล้ว

ประเทศจีนคือบ้านยุคใหม่ ครั้งที่สองที่ฉันได้มาเมื่อจีน คือช่วงฉันมาเข้าค่ายฤดูร้อนที่เมืองปักกิ่ง ฉันพบว่า ไม่ได้มีเพียงแค่คนจีนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ แต่ยังมีผู้คนจากหลากหลายที่ หลากหลายประเทศ ไม่ว่าจะเป็นประเทศอังกฤษ ญี่ปุ่น หรือเกาหลี เป็นต้น ในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ที่ถนน หวางฟู๋จิ่น ฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ใจกลางของโลก มองเห็นผู้คนมากมาย เดินผ่านไปผ่านมา การแต่งกายของพวกเขาก็เหมือนหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ที่ประเทศจีน แต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนในที่เมืองลอนดอนในประเทศอังกฤษ หรือเมืองปารีสที่ประเทศฝรั่งเศส เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันมองเห็นตึกอาคารมากมายที่ออกแบบได้อย่างสวยงามล้ำสมัย นี่เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของเมืองแห่งนี้ที่ทำให้นักท่องเที่ยวสามารถหาง่าย และเป็นที่น่าจดจำ อย่างเช่น สนามกีฬารังนก และอาคารสำนักงาน CCTV ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในด้านสถาปัตนิก ตอนนี้ฉันรู้สึกแล้วว่าตัวเองตกหลุมรักบ้านหลังนี้เข้าแล้วจริงๆ

ในขณะเดียวกันประเทศจีนก็เป็นบ้านแห่งอารยธรรม กว่าสองครั้งที่ฉันได้มาประเทศจีน ฉันถูกมนต์เสน่ห์ความรักความอบอุ่นของบ้านหลังนี้ดึงดูดให้ฉันหลงใหล จนฉันตัดสินใจที่จะเรียนภาษาจีนอย่างจริงจัง และเป็นความโชคดีของฉันอีกครั้งที่ทำให้ฉันได้ทุนการศึกษาจากประเทศจีนมาเรียนมัธยมปลายที่เมืองหนานหนิง ตลอดสามปีที่เรียนที่เมืองจีน ฉันมีโอกาสได้ไปเที่ยวหลายเมืองไม่ว่าจะเป็นเมืองซีอาน เสี่ยเหมิน อีกทั้งยังได้มีโอกาสกลับไปเที่ยวปักกิ่งอีกครั้ง ฉันพบว่าแท้จริงแล้วประเทศจีนมีประวัติศาสตร์อันยาวนานและอารยธรรมอันหลากหลายอย่างที่ยังคงรอให้เราศึกษาและค้นหา อย่างเช่น กำแพงเมืองจีน ที่เมืองปักกิ่ง ซึ่งถือว่ามีประวัติที่ยาวนานถึงหลายพันปี มีชื่อเสียงโด่งดังทั่วโลก นับว่าเป็นเอกลักษณ์ของประเทศจีนอีกอย่างหนึ่งก็ว่าได้ เพราะมีคำกล่าวว่า “ไม่ได้มากำแพงเมืองจีน ถือว่ามาไม่ถึงประเทศจีน” หรือที่ที่ฉันชอบมากที่สุดคือ เกาะกู่ล่างหยู่ (เกาะเปียโน) ที่เมืองเสี่ยเหมิน ซึ่งมีประวัติความเป็นไปเป็นมาระหว่างชาวฝู๋เจี้ยนกับชาวไต้หวัน เมื่อฉันยืนอยู่ที่นั่นความรู้สึกเหมือนกำลังได้ยินผู้คนชาวฝู๋เจี้ยนกำลังร้องบอกชาวไต้หวันว่า“ลูกรัก กลับบ้านของเราเถอะ แม่รอลูกอยู่”

และเพราะสถาบันขงจื้อรักและให้โอกาสกับฉันที่ให้ฉันได้มาศึกษาต่อชั้นอุดมศึกษาที่มหาวิทยาลัยนานาชาติศึกษาเซี่ยงไฮ้  ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้รับโอกาสพิเศษที่มีคุณค่ามากที่สุดในชีวิต ฉันอยากขอบพระคุณสถาบันขงจื้อ ที่ให้โอกาสกับฉันได้กลับมาสานสัมพันธ์กับประเทศจีนอีกครั้ง แม้ฉันจะเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้ แต่ฉันเชื่อมั่นว่า ฉันจะสามารถทำให้บ้านหลังนี้ บ้านที่ฉันรักและเคารพเสมอมา จะสวยและดียิ่งขึ้นด้วยความสามารถของฉัน ฉันจะตั้งใจเรียน เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่บ้านหลังนี้ให้กับฉัน นำไปพัฒนาและนำไปใช้ในอนาคต เพื่อฉันจะได้เป็นสะพานสายสำคัญ เชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศไทยและประเทศจีน

                                                                                    (บ.ก. ยิ่งยง)